“ငါ မင္းကို သတ္ခ်င္တယ္” - By Dr. Soe Min..

“ငါ မင္းကို သတ္ခ်င္တယ္”

September 24, 2014 at 8:37pm

          ကိုယ္တို႔လူ႔ေဘာင္အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးဟာအရင္ကနဲ႔စာရင္ ေဒါသမီးေတြတဟုန္းဟုန္း
ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္ လို႔ ေျပာရင္ ဟုတ္ေတာ႔ဟုတ္သလိုလိုပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းအား ေလ်ာ႔နည္းလာတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ စိတ္လိုက္မာန္ပါ တုန္႔ျပန္ဖို႔လည္းဝန္မေလးၾကဘူး။ လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာမ်ား ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္ရင္ ဖက္ရြက္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားၾကေတာ႔ဘူး။ေရခဲေတာင္ေပၚ လူႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္လို႔ လိုက္ကယ္တာေတာင္ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ မေပးခ်င္ၾကဘူး။အလုပ္မရွိလို႔ သန္းရွာတယ္ပဲ ထင္ၾကတာ။ နာဂစ္တုန္းက အဲ႔လိုသာ ေစတနာေကာင္းကေလးထားခဲ႔ရင္လူႏွစ္သိန္းဘယ္ေသမလဲလို႔ ေတြးၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္လူႏွစ္သိန္းကို ပစ္ထားရက္တဲ႔စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးကိုယ္႔ဆီမွာလည္း ငုတ္လ်ဳိးေနလို႔သာ အခုလို ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးမွာ ဝမ္းမသာႏိုင္ျဖစ္ရတာေပါ႔။ လူ႔အသက္ဆိုတာ ကိန္းဂဏန္းတန္ေၾကးအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေျမွာက္လိုက္မွ တန္ဖိုးတက္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းတိုင္း တစ္ေခ်ာင္းတိုင္းဟာ ကာယကံရွင္အတြက္ ဘာနဲ႔မွ အလဲအလွယ္လုပ္လို႔မရေအာင္တန္ဖိုးႀကီးၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္တန္ဖိုးကို လူေတြရဲ႕ အတၱက ဖုံးကြယ္ထားလို႔ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ရင္ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္ရင္ အေနသာႀကီးပဲ လို႔ လွစ္လ်ဴရႈတတ္လာသလို ကိုယ္႔အက်ဳိးစီးပြားကို ထိခိုက္လာမွာစိုးရင္ဘယ္ေလာက္သတ္ရသတ္ရ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ျဖစ္လာၾကတာေပါ႔။

         လူတစ္ေယာက္တေလမွာအဲလိုစိတ္ဓါတ္မ်ဳိးဝင္လာရင္ သိပ္မသိသာေပမယ္႔ လူငယ္လူရြယ္ ကေလးသူငယ္အမ်ားစုမွာ ပါဏာတိပါတာကံကိုအဲသည္ေလာက္ လက္ယဥ္လာရင္ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ေတြးၾကည့္မေနပါနဲ႔ေလ။ အခုလက္ငင္းဒိ႒ကို
ေတြ႔ေနျမင္ေနၾကဳံေနရၿပီမဟုတ္ဘူးလား။ ေခတ္ကာလ သားသမီးေတြမ်ား ေကာင္းကိုမေကာင္းဘူးလို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေဖာ္လိုလိုက္မယ္မၾကံနဲ႔ေနာ္။ သူတို႔မေကာင္းတာ အကုန္လုံး ကိုယ္႔အျပစ္ခ်ည့္ပဲ။ ကိုယ္က သူတို႔ေရွ႕မွာဘယ္လိုေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ခဲ႔သလဲ။ သူတို႔ႀကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးရင္းႏွီးေစခဲ႔သလဲ။ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေက်းညီေနာင္ ပုံျပင္ကေလးလည္း ျပန္အမွတ္ရလိုက္ပါဦး။

          အခုေခတ္ကေလးေတြမွာ ဂိမ္းမကစားဖူးတဲ႔သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္။အဲသည္ဂိမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမွတ္ေတြအဆင္႔ေတြ တက္လာခ်င္ရင္ ရန္သူကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္သတ္ျဖတ္ႏိုင္ရတယ္။ ကိုယ္႔လက္က ခလုတ္ကေလး ေတာ႔ကာေတာ႔ကာ ပစ္လိုက္လို႔ တဘက္လူေတြ အတုန္းအရုန္းေသေၾကကုန္ရင္ အားရဝမ္းသာ တက္တက္ၾကြၾကြ ထေအာ္ၾကတယ္။ တကယ္႔အသက္မဟုတ္ေပမယ္႔လည္း သူမ်ားကိုလက္ဦးေအာင္ သတ္လိုက္ရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ လို႔ ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရၿပီး လက္ရဲဇက္ရဲရွိမွကိုယ္ကသူမ်ားကို အႏိုင္ရမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားေစတယ္။

          ကေလးေလးေတြကစားတာဟာ တကယ္႔လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သက္ေရာက္မႈ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္သလား။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္တုန္းကဆရာမ နဲ႔ ေက်ာင္းသားလုပ္ၿပီး ကစားပုံမ်ဳိး၊ ဆရာဝန္ နဲ႔ လူနာလုပ္ၿပီး ကစားပုံမ်ဳိး၊အနွီးေဟာင္းကေလး ေရသီနားလုပ္ၿပီး ကတမ္းခုန္တမ္း ကစားပုံမ်ဳိး၊ အိုးပုတ္ခ်ဳိးရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ေစ်းဝယ္တမ္း၊ ဟင္းခ်က္တမ္းကစားပုံမ်ဳိး အခုကေလးေတြ ဘယ္သူမွ မကစားၾကေတာ႔ဘူး။ ေရႊစြန္ညဳိဘာကိုလိုလို႔ဝဲပါတယ္ သူတို႔မၾကားဖူးဘူး။ ေရႊေစာ္နံရင္ ျပန္လိုက္ဦး ဆိုတာလည္း ဘယ္ကစားနည္းမွန္းမေျပာတတ္ဘူး။ မေအးျခင္ေထာင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္းေတာင္ သူတို႔ မသိၾကေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ကစားတဲ႔အသံေတြနားေထာင္လိုက္ရင္ “အင္းဟာ။ ကိုင္းဟာ။ ေရာ႔ကြာ။ ေသ ေသ ေသ။ ဟိုင္းယား။” အဲ႔ဒါေတြပဲ ၾကားရေတာ႔တယ္။ကေလးေတြ ညအိပ္ရင္ေကာ ဘာေတြေယာင္မလဲ။ “မဂၤလာပါ ဆရာမ” ေတာ႔ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ “ခ်ကြ။ သတ္ကြ။”ပဲ ျဖစ္ဖို႔ရွိတယ္။

          ငယ္ငယ္က ေဆးကုတမ္းကစားတိုင္း ႀကီးလာေတာ႔ ဆရာဝန္ျဖစ္လာတယ္ မဆိုလိုပါဘူး။ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ကေလးေလးေတြ စိတ္ကူးယဥ္တဲ႔အခါ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း တစ္ခုမွ မပါဘူး။ ရေသ႔ေက်ာင္းသခၤန္းထဲေရာက္သြားတဲ႔ ေက်းသားကေလးလို ေနမွာေပါ႔။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ဆရာမလုပ္ကစားတဲ႔ကေလးေလးဟာ သူ႔ပါးစပ္ကမေအႏွမ မိုးမႊန္ၿပီး ထြက္မလာတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ ဂိမ္းကစားတဲ႔ကေလးေတြ ဘာေတြေအာ္သလဲ သိခ်င္ဂိမ္းဆိုင္မွာ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ သြားထိုင္ၾကည့္။ ကေလးေတြ သူ႔ဘာသာ ၿငိမ္ေနရင္ၿပီးေရာ လို႔ပစ္ထားတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ သိပ္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ႔႔ ပတ္ဝန္းက်င္ လို႔မိဘေတြ မသိၾကဘူးေလ။

          သည္လိုမထားခ်င္လို႔ ကေလးေတြကို သူတို႔ဘာသာဘာဝ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားေစဖို႔ဆိုတာကလည္း သည္ကေန႔ သည္အခ်ိန္ သည္ၿမဳိ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ အေျခအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာကုိယ္ငယ္ငယ္က ကစားလို႔ရတယ္။ အခုေတာ႔ ေစ်းဆိုင္ေတြခင္းထားလို႔ လူေတာင္ ကားလမ္းမ ဆင္းေလွ်ာက္ေနရတယ္။ေက်ာင္းေတြမွာလည္း အေဆာင္သစ္ေတြ တိုးရင္းတိုးရင္း ကစားကြင္းေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္လာတယ္။ေက်ာင္းလာတာ စာသင္ဖို႔ေလ။ ကစားဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ အက်ဳိးဆက္က ကေလးေတြမွာ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ငယ္ေဖာ္ရယ္လို႔ မရွိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံတဲ႔အခ်ိန္ နည္းလာတယ္။မိဘေတြ ဆရာေတြက သူ႔ထက္သာ မနာလို ၿပိဳင္ဘက္စိတ္ေတြ ေမြးတတ္လာေအာင္ပဲ သင္ေပးတယ္။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ကေလးခ်င္း သည္ကေန႔ရန္ျဖစ္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔က် လည္ပင္းျပန္ဖက္တာပဲ။ မိဘကို တိုင္မိရင္လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းသာ အဖတ္တင္က်န္ခဲ႔တယ္။ ကေလးေတြကေတာ႔ အမွတ္သည္းေျခမရွိဘူးလို႔ အေျပာခံရတာ။သည္ကေန႔ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေနေသာ္လည္းပဲ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း မရင္းႏွီးပဲ မိဘကိုသာပုဏၰားတိုင္ထား ဆက္သြယ္တယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္း မသုံးတဲ႔အတြက္ သင္ပုန္းေခ်တယ္ဆိုတာ ဘာေျပာမွန္းသူတို႔ မသိၾကေတာ႔ဘူး။

          ကေလးေလးေတြ အတုယူစရာ မိဘပတ္ဝန္းက်င္၊ မိသားစုပတ္ဝန္းက်င္ကေရာ၊သူတို႔အတြက္ ဘာေတြကို အတုခိုးမိေစမလဲ။ လူျဖစ္ရတဲ႔ဒုကၡမွာ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္က ဒုကၡကသူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေခြးျဖစ္ရသေလာက္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈအတြက္ ဘာမဆို အကုန္လုပ္ရတယ္။ေလကိုမရွဴ ေငြကိုရွဴၾကတဲ႔အရပ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခဲ႔။ ပိုက္ဆံေတြရွိလာတဲ႔တစ္ေန႔အကုသိုလ္ေတြ အားလုံးကို ခဝါခ်ၿပီး ဘုရားဒကာႀကီး လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲသည္အဆင္႔အတန္း မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ႔သူေတြအားလုံးလုပ္သမွ်ခံရတဲ႔ သားေကာင္ဘဝမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္ေတာ႔ ကိုယ္႔မိဘဘိုးဘြား ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင္႔ေလာက္မွမရွိရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္႔အထြာနဲ႔ကိုယ္ ျပဲလန္ေနေအာင္ ရုန္းကန္ၾကရတယ္။ ဘယ္သူမွမသာယာႏိုင္ဘူး။ ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ေငြေတြလမ္းခင္းေပးဖို႔လိုတယ္။ အဲ႔ဒါေလးပဲ ႏိုင္ေအာင္ရုန္းၾကည့္စမ္းပါဦး။ဘယ္ဖေအမွ အိမ္မွာ ကိုယ္႔သားကိုယ္႔သမီးနဲ႔ ေမာင္ငယ္ရင္ေသြး နာဘိေသးေလာ႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ကေလးေတြမလည္း ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဴရွင္ရယ္၊ ဂိုက္ရယ္နဲ႔ ဒယ္ဒီ ဖားသား ေဖေဖကို ေမာနင္း အီးဗနင္းႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ရင္ ေတာ္လွေပါ႔။ “ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လွဴမွ်ေဝ၍၊ေစာင္႔ေလမ်ဳိးႏြယ္ ဝတ္ငါးသြယ္ က်င္႔ဖြယ္ သားတို႔တာ။” ဆိုတာ ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ေတာ႔ဘူး။စာေမးပြဲမွာ မေမးလို႔။ သူတို႔ႀကီးလာတဲ႔အခါ “အို ေဖတို႔ေမတို႔ ေပးေဝႏွီးရင္း ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ဆိုတဲ႔ ဝတ္ေတြလည္း မေက်ပြန္ၾကပါလား” လို႔ တရားလိုက္စြဲေနမွ ဒုကၡ။ ေလာကနီတိ၊ ျပည္သူ႔နီတိဘာဆိုဘာမွ မသိတဲ႔ကေလးေတြကို လိမ္မာယဥ္ေက်း မယ္႔ရင္ေသြးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲ။ ကိုယ္ကျဖင္႔လိမ္မာေအာင္ မသြန္သင္နိုင္ပဲနဲ႔ ကေလးေတြကို မိုက္ရန္ေကာ လို႔ ေျပာရတာ ရွက္စရာေကာင္းသပ။

          ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ  ကာယကံရွင္ရဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထားအေပၚ အမ်ားႀကီး လႊမ္းမိုးမႈရွိမွန္းကိုယ္တိုင္သတိထားမိပါတယ္။ ဘူတန္မွာ နွစ္ႏွစ္အလုပ္လုပ္ခဲ႔တုန္းက မိသားစုနဲ႔ ေဝးေနရတာကလြဲလို႔စိတ္ဖိစီးမႈ မရွိသေလာက္ နည္းတယ္။ ညေနခင္းတိုင္း ညခင္းတိုင္း ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္သာသာယာယာရတယ္။ အဲသည္အခါ အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း နားထဲမွာ သီခ်င္းသံကေလးေတြခ်ည့္ ၾကားေယာင္တယ္။အိမ္မွာလည္း သီခ်င္းဖြင္႔ထားတာမ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္တိုတယ္ ေဒါသထြက္တယ္ မရွိဘူး။စိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ ရုပ္ကလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိတယ္။ အမ္း မွာလည္း သိပ္အဆိုးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ေနတတ္တယ္။ တစ္ေန႔ ၂ နာရီသာ လာတဲ႔လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ၈ နာရီ မထိုးခင္လာတဲ႔ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကေလး ဆုံးေအာင္ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ညမီးေမွာင္ရင္အိပ္ၿပီး မနက္ လင္းေရာင္လာရင္ အလိုလိုႏိုးတယ္။ နာရီ မပတ္ျဖစ္ဘူး။ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊အလုပ္ခ်ိန္၊ ေရခ်ဳိးခ်ိန္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ႏႈိးစက္ကေန အလိုလို သိတယ္။ အမ္းမွာလည္း ရန္ျဖစ္စရာလူရွာမရခဲ႔ပါဘူး။

          ရန္ကုန္မွာေတာ႔ မသာယာနိုင္ဘူး။ မနက္လင္းရင္ ရွစ္နာရီခြဲေလာက္
ေဆးရုံကိုေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။ ေနာက္က်ရင္ ေဘာ႔စ္က ဆူလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုးနာရီေလာက္ဆို ကားေတြ ပိတ္ကုန္လို႔မေရာက္ေတာ႔ဘူး။ ေဆးရုံကိုေရာက္ၿပီးရင္ ဘယ္ကိုမွ ျပန္ထြက္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ လမ္းေတြအကုန္ပိတ္ကုန္ၿပီ။ ညေနပို္င္းေတြမွာ မိုးႀကီးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔အထိ ကားလမ္းမေပၚမွာ တန္းစီရင္းဘီးလွိမ္႔ရတယ္။ သမီးက်ဴရွင္ေတြ ႀကိဳတဲ႔အလုပ္နဲ႔ ပို႔တဲ႔အလုပ္ၾကားမွာ အိမ္ကိုျပန္ၿပီးမွေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာလို႔မရဘူး။ အဲသည္အနီးအနားမွာ တစ္ေနရာရာ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီး တခါတည္းေစာင္႔ႀကိဳရတယ္။အစပိုင္းေတာ႔ အင္တာနက္ဆိုင္ ဝင္ထိုင္တယ္။ ေနာက္ ေန႔တိုင္းလိုလိုဆိုေတာ႔ ပ်င္းလာေရာ။သည္လိုနဲ႔ အလကားေနအလကား Gym ဝင္ေဆာ႔ျဖစ္ျပန္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သမီးဆီျပန္ေျပးေပါ႔။ လမ္းေၾကာင္းေတြအားလုံးကိုကားအရွင္းဆုံးနဲ႔ တစ္ေခါက္တည္း ၿပီးမယ္႔ ခရီးစဥ္ ဆြဲထားရတယ္။ ဟိုကသည္ သည္ကဟို ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ဆိုအသက္ထြက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ေရႊဂုံတိုင္တုန္းကလည္း သည္းခံခဲ႔ရတယ္။ လွည္းတန္းက်ေတာ႔လည္း သည္းခံခဲ႔ရတယ္။ဘုရင္႔ေနာင္ဆို ေယာင္လို႔ေတာင္ မသြားေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔အိမ္ကမိသားစု မဟုတ္ရင္ အသုဘေတာင္လိုက္မပို႔ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အခုလာျပန္ၿပီ ေျမနီကုန္းတဲ႔။ ကံထရိုက္ရတဲ႔သူသာ သူေဌးျဖစ္သြားမွာလမ္းေတြကေတာ႔ ၾကပ္ဦးမွာပဲ။

          ကုိယ္ပုိင္ကားကေလးနဲ႔မို႔သာသာယာယာ ေမာင္းေနရလိမ္႔မယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ ေခါင္းခ်င္းတည္ၿပီး တိုက္ပလိုက္ခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြေန႔တိုင္းလိုလို ျဖစ္တယ္။ လက္ညွဳိးေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ျဖတ္ျဖတ္ဝင္လာတာ၊ ကိုယ္႔ယာဥ္ေၾကာေပၚမွာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး လမ္းေျပာင္းျပန္ႀကီး ေမာင္းဝင္လာတာ၊ မီးနီႀကီးမွာ အတင္းလုၿပီးဝင္လာတာ၊ တစ္လမ္းေမာင္းစာပဲ ရွိတဲ႔ယာဥ္ေၾကာမွာ လမ္းပိတ္ရပ္ၿပီး လူက ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတာ၊ေဒါသထြက္စရာေတြ ေရးျပလို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ညဘက္ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ လည္း ကားရပ္စရာေနရာကမရျပန္ဘူး။ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ သုံးေခါက္ေလာက္ ျပန္ပတ္ယူရတယ္။ ဝါးလုံးက်ဳိး ေခြးေျခစုတ္ကေလးခ်ထားရုံဆိုဖယ္ၿပီး ရပ္ၾကလြန္းလို႔ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးေတြ ငုတ္တုတ္ထြက္ထိုင္ ေစာင္႔ခို္င္းထားၾကတယ္။သူတို႔ကားမလာမခ်င္း ဘယ္သူမွ မရပ္ရ။ ကိုယ္လည္းပဲ သည္လမ္းေနတာ ၁၅ နွစ္မက ရွိပါၿပီ။ ဒါေပသိဘယ္အိမ္ေရွ႕မွ ကားသြားထိုးဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ အိမ္ေရွ႕ကတၱရာလည္း သူတို႔ပိုင္သတဲ႔။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးရပ္မိရင္ ေနာက္ေန႔က် ကားေခါင္းမွာ ပိန္ေနလိမ္႔မယ္။  ကားဘီးေပါက္တာ ေလေလ်ာ႔တာခ်ည့္ပဲ နွစ္ခါ သုံးခါ။(ငါ႔နွယ္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေရွ႕မ်ား သြားရပ္မိလား မသိပါဘူး) မသိတဲ႔လူေတြကျဖင္႔ သည္ဆရာဝန္ကားေပၚေရာက္သြားရင္ မ်က္နွာ ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးနဲ႔ လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ သည္ကေတာ႔ ကားႀကီးကန္႔လန္႔ရပ္ထားခဲ႔ၿပီးလမ္းသာဆင္းေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ္႔ရုပ္ႀကီးဟာ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ကာမွမႈန္ကုပ္ကုပ္ အျပဳံးမဲ႔မ်က္ႏွာႀကီး အျဖစ္ အိုစနာက်ရေလတယ္။ ဒါေတာင္ ဘာအကုသိုလ္မွ မတက္ရေသးဘူး။

          ကိုယ္လိုပဲ မြန္းၾကပ္ေနတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ဖိစီးမႈေတြကို လူတိုင္းလိုလိုခံၾကရမွာပါပဲ။ မတူတာက ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ ရွာသလဲေပါ႔။ ခ်ဳပ္တည္းထားရတဲ႔ အလိုမက်မႈေတြကိုကိုယ္႔အေပၚ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္ေနတဲ႔အခါမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ေဖာက္ခြဲထုတ္ၾကရုံေပါ႔။ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ရတဲ႔ ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးဆိုတာ ကို္ယ႔္ဆီကလူေတြ လုံးဝမပါပါဘူးလို႔မျငင္းႏိုင္ဘူးေလ။ ဆြေပး ေျမွာက္ေပးတဲ႔သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ႏွစ္ခါမေခၚရပါဘူး။ “မင္႔ အေရးမယူေစရပါဘူး”လို႔သာ အာမခံလိုက္၊ မလုပ္ရဲတာ ဘာမွ မရွိေစရ။ ဗမာ႔သတၱိ ကမာၻကသိရမည္။ (လုပ္ရဲတာသက္သက္ေျပာတာခံတာေတာ႔ အ တဲ႔ေကာင္ခံ။) နွစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရတဲ႔ ပဋိပကၡေတြမွာဆိုရင္လည္းအားႀကီးတဲ႔သူက အားနည္းတဲ႔သူကို ဘယ္ေသာအခါမွ ညွာတာရေကာင္းမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ ေဒါသအေလ်ာက္တဆုံးတစ စီရင္တတ္လာၾကတယ္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္႔မိန္းမကိုယ္ ေခါင္းေသနတ္နဲ႔ ေတ႔ပစ္တဲ႔သူကိုလည္းသက္ေသလိုက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ရည္းစားကို ဓါးနဲ႔ထိုးတဲ႔အမႈမ်ဳိးေတြဆိုတာ ထူးေတာင္ မထူးဆန္းေတာ႔ဘူး။မႈခင္းေတြက နဂိုကတည္းက ရွိဖူးေနတာဆိုေပမယ္႔လည္း ထူးျခားလာတာက ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြ အသက္ကငယ္ငယ္လာတယ္။ တရားခြင္မွာ သူတို႔ကို ျမင္ဖူးရင္ သေဘာေပါက္လိမ္႔မယ္။ ဘယ္သူကမွ မွားပါတယ္ေနာင္တမရၾကဘူး။ ထီမထင္တဲ႔ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိး ရွိၾကတယ္။

           မူးယစ္၍စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစတတ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ားဆိုတာ တခ်ဳိ႕မႈခင္းေတြမွာ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕မွာ မပါဘူး။အဲသည္ေဆးေတြကလည္း ကေလးေတြ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလြယ္တကူရေနႏို္င္တယ္ ဆိုတာလည္း မျငင္းႏိုင္ဘူး။အမူးသမားမ်ား ဘယ္ေလာက္မူးမူး ေခ်းေကၽြးေတာ႔ မစားပါဘူးဆိုသလိုပဲ ေဒါသထြက္ပါတယ္ဆိုတဲ႔သူေတြကလည္းဘယ္ေလာက္ေဒါသႀကီးႀကီး သူတို႔က နိုင္စားလို႔မရတဲ႔သူေတြဆိုရင္ မႏို္င္၍ သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းေနာေက်တယ္။ သူတို႔ကိုဘာမွ ျပန္မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာမွ ေဒါသစိတ္ေတြကိုစိတ္ရွိလက္ရွိ ေဖာက္ခြဲထုတ္တယ္။ ေျမြပါလည္းဆုံး သားလည္းဆုံးဆိုတာ နွစ္ေကာင္စလုံးက ကိုယ္နိုင္တဲ႔အေကာင္ေတြမို႔လို႔ဆုံးတာ။ အစကတည္းက ေျမြကိုျမင္ထားရင္ ေဒါသထြက္တဲ႔ဆီေတာင္ မေရာက္လိုက္ဘူး။ (ေၾကာက္တဲ႔စိတ္မွာရပ္သြားတယ္ေလ။ ေဒါသ မျဖစ္ရဲေတာ႔ဘူး)

           အားလုံးျခဳံၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါလူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ႔ ဖန္လုံအိမ္အာနိသင္ႀကီးလို ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႔ပူေလာင္လာရတယ္။ မသာယာေတာ႔ဘူး။ မေအးခ်မ္းေတာ႔ဘူး။ လူေတြကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမရမယ္႔ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ားဆီက နာရၾကားရတဲ႔ တရားေတြေတာင္ “ေနစရာ မရွိေအာင္ လုပ္ပလိုက္ရမလား။စားစရာ မရွိေအာင္ လုပ္ပလိုက္ရမလား။” ျဖစ္လာတယ္။ ေရႊျပည္ေအးတရား သြားေဟာရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ေခါင္းျဖတ္သတ္ၾကမယ္႔သေဘာရွိသဗ်။ ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာသူမွန္သမွ် နားခါးတယ္။ မၾကားလိုဘူး။ မီးေလာင္ရာ ေလပင္႔ေပးမယ္႔သူကိုသာအလိုရွိတာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေဟာတဲ႔သူဆို လုပ္စားကိုင္စား အေခ်ာင္သမားလို႔ သေဘာထားတယ္။သည္အပူခ်ိန္မွာ သည္ျပည္ရြာႀကီးမွ မေလာင္ၿမဳိက္ရင္ ေလာင္ၿမဳိက္စရာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။

           လြယ္ပါတယ္ကြာ။ငါတို႔လည္း ငါတို႔ေဒါသေတြကို ငါတို႔တတ္ႏို္င္တဲ႔နည္းနဲ႔ ေဖာက္ခြဲထုတ္ၾကတာေပါ႔။ နို္င္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ႔သူေတြ။ အစိုးရကို ထိုင္သာဆဲၾက။ စစ္အစိုးရ၊ အာဏာရွင္အစိုးရ၊ အယုတ္တမာအစိုးရ၊သေဒါင္းဇားအစိုးရ၊ ေျပာခ်င္တာေျပာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူမွ လာမဖမ္းဘူး။ “ဒါေတြေျပာၿပီးျပန္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔သတ္မွာဗ်” လို႔ ငိုျခင္းေလးခ်ၿပီး အဆိုင္လမ္ခံလို႔ေတာင္ ရေသး။“ျပည္တြင္းကေကာင္ေတြ၊ ဆိိတ္လဇိေတြ၊ အာဝါဒါးေတြ၊ အခြင္႔အေရးသမားေတြ၊ ဆင္႔အဝွာေမွ်ာ္ေနတဲ႔ေခြးေတြ၊”လို႔ ဆဲခ်င္ဆဲလိုက္ဦး။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကြန္မန္႔ေတာင္ ျပန္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ကိုယ္တို႔ဆီမယ္ MPT ရဲ႕ ပဋိစသမုပတ္ စက္ရဟတ္ကေလး အဆက္မျပတ္လည္ေနတာ ကသိုဏ္းရႈေနရလို႔ပထမစ်ာန္ေတာင္ ရေတာ႔မယ္။ ဒါလည္း မႏိုင္၍သည္းခံရျခင္းပ။ ခႏၱီပါရမီဘက္မွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္သားေတြေတာ္ေတာ္ရင္႔သန္ေနၾကၿပီ။
ေက်ာက္ေရတြင္းေတာင္ ေရာက္လုေပါ႔။ တက္ညီလက္ညီ ရန္ျဖစ္ခ်င္သပဆိုရင္ေတာ႔အဂၤဝိဇၹာသေဘာအရ သူရဇၨ၊ ေဘာမ၊ ဂုရုဆိုတဲ႔ လက္ခစားေလာ္ဘီမ်ား ရွိေလရဲ႕။ ဆယ္လီဗ်စ္တီ ခ်စ္တုံးႀကီးေတြေတာင္ေပၚထြက္လို႔လာေခ်ၿပီ။ တုတ္တုတ္ခ်င္း ဓါးဓါးခ်င္း မိုးမႊန္ေအာင္ကေလာ္တုပ္လို႔ ကီးဘုတ္ႀကီးနဲ႔နိုင္ငံေတာ္ကို ကယ္တင္ရစ္ေလေလာ႔။

          တကယ္ေတာ႔မီးကိုမီးနဲ႔ ၿငိွိမ္းလို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မၿငိမ္းဘူး။ အခုျဖစ္ေနတာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ေနတာေလ။ေဒါသကို ေအာင္ႏိုင္တာ
ေမတၱာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တျခား ဘာမွ မရွိဘူး။ မသိမႈ အဝိဇၹာေၾကာင္႔ငါ နဲ႔ တျခားသူနဲ႔ အမုန္းပြားၿပီး ေဒါသေတြထြက္ေနတယ္ လို႔ထင္တာ။ အမွန္မွာက ေဒါသျဖစ္တာလည္းကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တာ၊ မုန္းတီးစိတ္ကလည္း ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာသာ ခံစားရတာ။ အဲသည္စိတ္ေတြေလာင္ၿမဳိက္ေနတာရပ္ေအာင္ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ေမတၱာစိတ္ကိုွ ေမြးျမဴယူရမွာ။ ဟိုလူကို သတ္ပလိုက္ရမွငါ႔ေဒါသေတြ ေျပေပ်ာက္သြားမယ္ လို႔ ထင္ေနတာ အမွား။ အခ်ိန္တစ္ခုယူလိုက္ၿပီး ေသြးေအးသြားတဲ႔အခါအဲသည္ေဒါသစိတ္က အလိုလို ေပ်ာက္သြားမွာ။ ေဒါသစိတ္ေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဘယ္လိုမွသည္းညည္းမခံႏို္င္ေတာ႔ဘူး လို႔ ျဖစ္လာခဲ႔ရင္ ခဏေလာက္ ေရွာင္ေနၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာေလာင္ၿမဳိက္ေနတဲ႔ မီးကို အရင္ သတ္ႏွင္႔။ ၿပီးမွ ဆက္စကားေျပာ။ ေဒါသႀကီးလာေလေလ။ သူမ်ားစကားနားမေထာင္ေတာ႔ပဲ ကိုယ္ကခ်ည့္ေျပာမယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္မထိမ္းႏိုင္ပဲ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ေျခလြန္လက္လြန္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြ ေပ်ာက္သြားလိမ္႔မယ္။လူခ်င္းခြာလိုက္ေပမယ္႔ မီးဆိုတာ ခ်က္ျခင္း မၿငိမ္းဘူး။ ေဒါသျဖစ္စရာအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ခ်က္ျခင္းျပန္ေဒါသထြက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေဒါသထြက္လာရင္ သူ႔ကိုေဒါသထြက္တဲ႔အေၾကာင္းကိုခ်ည့္အထပ္ထပ္ အခါခါ မစဥ္းစားနဲ႔။ ပိုပိုၿပီး ေဒါသထြက္လာမယ္။ ေျပရာေျပေၾကာင္းကို အရင္စဥ္းစား။စိတ္ေအးလက္ေအးရွိလာလို႔ အေျခအေနကို ပကတိအတိုင္း ျမင္ႏိုင္ၿပီဆိုမွ ျပသနာကိုျပန္ရွင္း။လူႏွစ္ဦးခ်င္းျဖစ္တဲ႔ ပဋိပကၡဆိုတာ အတူတူ ရွိမေနေတာ႔ဘူးဆိုတာနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးရတယ္။ႏွစ္ဦးနွစ္ဘက္ သေဘာတူညီမႈ ရရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမယ္။ နင္ေသမွ ေအးမယ္ ငါေသမွ ေအးမယ္အထိ သြားစရာ မလိုဘူး။

            လူႀကီးေတြေတာင္ေဒါသစိတ္ကို ဘယ္လိုခ်ဳပ္တည္းရေကာင္းမွန္း မသိေတာ႔ ကေလးေတြေခတ္မွာ ေျပာစရာကို မရွိေတာ႔ပါဘူးေလ။“ျပန္မခ်စ္ရင္ သတ္ပစ္မယ္” ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းက က်ဳိက္ထီးရိုးေသနတ္ေပၚမွာပဲ ဖတ္ဖူးတယ္။အခုေတာ႔ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ၾကည့္မရရင္ အိမ္ျပန္ဓါးယူၿပီးထိုးတယ္။ လမ္းသြားရင္း မ်က္လုံးခ်င္းဆုံရင္လည္း လက္က မေႏွးဘူး။ သူတို႔ေတြ ႀကီးျပင္းလာတဲ႔အခါမွာျမန္မာျပည္ဆိုတာ အေမႀကီးကားက ကပၸလီရပ္ကြက္ေတြလို မိေကာင္းဘခင္ သားသမီးမ်ား မသြားလာအပ္ေသာအရပ္ျဖစ္ကုန္ေလာက္တယ္။ ငါတို႔သားသမီးေတြ မပါေလာက္ပါဘူး ထင္သလား။ လူႀကီးသားသမီးမ်ားဆိုပိုလို႔ေတာင္ သတိထားဖို႔ လိုသည္ပေလ။ အစစအရာရာ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ ဖူးဖူးမႈတ္ထားခံရေလေတာ႔နဂိုကတည္းက ဂုိဏ္းစတားစိတ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတာ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးမွာမဟုတ္။ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းသဘာ၀နဲ႔မို႔ ကိုယ္႔သားသမီးလည္းကိုယ္မႏိုင္၊ သူမ်ားသားသမီးေတာ႔မႏိုင္ရုံတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ျပားေနေအာင္ကို ေၾကာက္ရေသးတာဆိုေတာ႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္သလဲ ကိုယ္တိုင္ခံရတဲ႔သူေတြကိုယ္႔ဘာသာ အသိဆုံး။

            ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔သူမ်ားတကာကို ေရွ႕ေနေမာင္ကံ တစ္ၾကံတစ္က်ပ္ အၾကံေပးေကာင္းလွတဲ႔ ေမာင္စံဖားလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္တြင္းမွာပူေလာင္ေနတဲ႔ေဒါသစိတ္ေတြကို ၿငွိမ္းသတ္ဖို႔ သြားစရာလာစရာ ကိစၥေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးေလွ်ာ႔ခ်ထားတယ္။ ညေနဘက္ေလ႔က်င္႔ခန္းေလးလုပ္ရင္ တီဗီကလာတဲ႔ တရားေဒသနာကေလးေတြပါ တခါတည္းလိုက္နာမိတယ္။ အင္တာနက္သုံးရင္ အဆဲအဆိုေတြ ဝင္မဖတ္ဘူး။ ယူက်ဳထဲသြားလို႔ သီခ်င္းေတြခ်ည့္ထိုင္နားေထာင္ပစ္တယ္။ ညေန ကားေမာင္းတဲ႔အခါ မန္းေလးအက္ဖ္အမ္က မဂၤလာညေနခင္းကို မွန္မွန္နားေထာင္ျဖစ္လို႔ဇာနည္တို႔ ေနးေနးတို႔ဆိုတာေတာင္ လူတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပဲ အိမ္သားတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးေနၿပီ။ဘယ္လမ္းကေမာင္းရမွန္းမသိရင္ ေရႊပန္းခ်ီေလးရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ သတင္းကေလးကို နားစြင္႔ထားတယ္။စိတ္မၾကည္လင္တဲ႔အခါ စာေရးရင္ ေဒါသအေငြ႔အသက္ေတြ ပါမွာစိုးလို႔ အေရးနည္းနည္းေလွ်ာ႔ၿပီးအဖတ္ဘက္ကို လွည့္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာမွ ယဥ္ပါးေအာင္ ေမြးျမဴမထားရင္ရိုင္းခ်င္တိုင္းရိုင္းကုန္မွာစိုးလို႔။ စိတ္ၾကမ္းေတာ႔ ရုပ္ပါၾကမ္းကုန္လိမ္႔မယ္။ ျဖစ္ေသးဘူး။ျဖစ္ေသးဘူး။ ဇရာဖိစီး၊ ေသာကဖိစီး၊ ေဒါသမီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ႔သူေတြထဲ ကိုယ္မပါေအာင္ “ႏို္င္ငံျခားခရီးေလးတစ္ေခါက္ေလာက္ လႊတ္ေပးစမ္းပါဦး ဘဘရယ္။” လို႔ အေဖအသစ္ႀကီးကို ပူဆာၾကည့္ဦးမွပါေလ။ နားထဲမွာေတာ႔သီခ်င္းသံေလးေတြ ၾကားေယာင္မိသား။ “ငါ မင္းကို သတ္ခ်င္တယ္” တဲ႔။